Friday 28 December 2012

Books of 2012 (and a New Year song)


Today is going to be in English, not in PERFECT English, but I’m going to do my best ;) My 2013 resolution (one of many) is making a good use of my English grammar and pronunciation books. They are really good, but unfortunately they don’t work just by sitting on the shelf. So, be patient with my English and feel free to correct me (you're so lucky you don’t need to listen to my “wood chopping” accentJ).

Anyway...   

Simon of Stuck in a Book and his post inspired me to do my own list of my favourite books read in 2012. I was thinking about it for a long while and picked 5 (+ 3 extra) books that I really loved and which were somehow important.

So... let’s start...

5. After Dark – Haruki Murakami (translated by Jay Rubin)
Luke, who I’ve met in Pwll Deri told me about Murakami and Norwegian Wood, but I started with After Dark as this was the only Murakami’s book I could find in the library. And I loved it (I quite liked Norwegian Wood as well, when I eventually managed to read it).
Just in short, Mari misses the last train home and waits until morning in 24h diner but night life in Tokyo is never quiet and soon some strange things start happening.
Hmmm...  Close your eyes (ops... don't close your eye, carry on reading), relax and imagine. You are reading a book and suddenly there is a sentence (or two, or three) that you just have to read and re-read few times. You don’t know why but you just like that particular fragment. Ok, I know it sounds like OCD but it’s not only that, because you quite enjoy doing it. Reading it over and over again seems like a right thing to do. When you finally move on with a book, after few pages you go back to that sentence. Very often you can’t find it (somehow you didn't think it was important to mark it) and you pretty much end up reading the book from the beginning. Anyone knows what I’m talking about? Or should I sign up for a mental check up? (Well, I don’t think it’s entirely normal, but I've never said I’m normal J). 
Anyway, this is THE fragment from After Dark (don't hold your breath): 

She reaches out at regular intervals and brings the coffee cup to her mouth, but she doesn't appear to be enjoying the flavour. She drinks because she has a cup of coffee in front of her: that is her role as a customer.

Ok, just wondering who actually DIDN’T say WHAT???
Well... I honestly don’t know why on earth those two sentences has stuck in my head. It might be coffee J But there must be something deeper than just drinking coffee. I found myself doing it a lot when I read Murakami (I used to do it with Coetzee), reading the same fragment many times, enjoying it and trying to guess what’s hidden between the lines.
Anyway, Murakami's books have many overly descriptive sentences, which sometimes aren’t necessary, sometimes he repeats himself. But you either love it or hate it. 1Q84 divided the nation. Almost nothing is happening during the first 150 pages but I still loved it (surprisingly).
Ok, I supposed to say how enjoyable After Dark was but I have a feeling it's going the opposite direction. So I'll just shut up ;)

4. Guard Your Daughters - Diana Tutton
I’ve learnt about this book from Stuck in a Book and I loved it. You can find the review written by Simon over here. It has started a positive revolution in the blogosphere, GYD was the most talked about and most wanted book (its prize on Amazon is almost 10 times higher than before the review). I'm just going to say this: read the book, but first, read the wonderful and (in my opinion) the most powerful and important review of 2012. Thank you, Simon!

3. God in a cup: The Obsessive Quest for a Perfect Coffee - Michaele Weissman 
A first non-fiction book on my list. Weissman writes about her journey to different coffee plantations all over the world, learning all about coffee, from planting to brewing, but also how to enjoy, appreciate and respect this heavenly beverage.
Most of you are probably not surprised that this book is here, well I’m not. This year I’ve read many books about coffee and although I loved them I would not recommend those to everybody. In order to enjoy some of the books you need to like coffee. But God in a Cup is different; I really believe that it can be enjoyed even by those who don’t drink coffee. I hope anyway J 

2. The solitude of Prime Numbers - Paolo Giordano (translated by Shaun Whiteside)
As a mathematician I do like prime numbers but this book is not about the numbers. It’s about two lonely people whose past takes over their lives and their future. It’s a love story (in a way) but not the kind of love story that makes you sick. Alice and Mattia are like prime numbers (I always imagine them as 11 and 13) - very close to each other but there is always something between them (ah silly 12). It’s an interesting book and it’s a first novel of this young Italian author.  

And now... The Book of the Year Award goes to.....

The Piano Shop on The Left Bank - Thad Carhard

Another book that I’ve learnt about reading Stuck in a Book (Simon's review over here).
Some of you are probably aware that I’m not a big fan of 100 (or other number) books you must read before you die lists. I don’t know why but they really annoy me, maybe because they are so industrial. Before even reading one you can guess at least 50% of its contents.
So, I was very surprised how much I actually liked Simon’s 50 books you must read but may not have heard about list which is very personal and very honest. When I saw The Piano Shop on the Left Bank I just knew I must read it although I didn't know anything about it. And I absolutely loved it. Well...playing piano was always a part of my life (and yes, there were times that I didn’t appreciate it, but I still remember my biggest achievement - Christmas songs concert that my sister and I have given some time ago. Ala, I hope you remember our moment of glory ;))
Ok, about the book. Carhard, while walking back home after dropping his children to school, discovers a piano shop. He walks inside and it all starts. He buys a piano, starts playing again after a long break and learns about the instrument from his mentor and a friend – the owner of the shop – Luc. It’s a lovely non-fiction book. Obviously it’s a book about pianos (history, different types and makes, tuning etc.) but also about different people and the important role the instrument played in their lives. It’s also about the unique friendship between Carhard and Luc. And about life, about passion, about music and about love... I’ve never read a book like this before. It’s just brilliant.
I would like to say: "I’m sure you will love it even if you don’t play piano" but I honestly don’t know. I’ve played piano for a long time so I can’t imagine how I would feel about this book if I hadn’t played. Well, give it a try and “be patient with yourself”.

Ok.... this is it. I hope you enjoyed reading it as much as I enjoyed writing it.

I’m a little bit disappointed that there isn’t any Nobelists in the final 5 (not even 10). Well, there is always next year. I just want to mention (very quickly) few other books that would probably make it to the 6th, 7th and 8th place on the list if I’d carry on.
 
The Hut Six Story by Gordon Welchman
The Secret Life of Bletchley Park by Sinclair McKay
Alan Turing: The Enigma by Andrew Hodges

But I really think I should write a separate post about those (and about Rejewski J).

Now a little update on what was going on. Hmmm... nothing much, I'm afraid. Christmas is over. It was really sad this year but I survived and just want to say a big THANK YOU for all your support, especially a big thank you to my wonderful family. I’m taking a week off in the beginning of January, going to spend some time in Forest of Dean (in some village in the middle of nowhere) doing nothing. Well... I’m going to catch up with sleeping and then I think I will be able to think things over and make some constructive decisions. I'll give you a full report ;) 

Hope you all have a good 2013 but instead of a greeting card I’m “sending” you a song, a well known and loved The Prayer of François Villon (by Bulat Okudzhava). For whatever reason I always think of a New Year when I listen to it.

As long, as the earth keeps turning,
As long, as the sun is above,
Almighty, please give to all of us
The things that we do not have:
Grant a mind to the wise man,
The coward, grant him a horse,
The happy, let him have money,
And don't forget truly yours.
 
Below, an original, Russian version sang by Regina Spector (English translation can be found in description)

And here - my favourite version of this wonderful prayer (by Adrianna Brzuzek)
 
Happy New Year !!!


Friday 21 December 2012

Trzej Królowie przybędą Panu bić pokłony, złożą dary bogate na wiechciu ze słomy. Już lat dwa tysiące powraca to święto...

Święta zbliżają się, czy tego chcemy czy nie. U mnie, w sumie, mało się zmieni z tego powodu, niestety...
Wróciliśmy z wakacji, no powiedzmy, ze spotkania rodzinnego. Musze uczciwie przyznać, acz niechętnie, że niepotrzebnie źle się nastawiałam. Było całkiem przyjemnie. Męcząco, ale przyjemnie. Fajne miejsce, fajni ludzie, pogoda też powiedzmy, że fajna jak na tę niefajną porę roku. Chyba wyczerpałam już limit używania słowa "fajny", ostatecznie nie mam 12 lat :)
A co do świąt, jak tam Wam idą przygotowania? Nie wiem, po co zadaję jakiekolwiek pytania na blogu, gdyż mało kto na nie odpowiada, ale to nic. Jak już pisałam, tutaj mało przygotowań z mojej strony. Patrząc na to, co się tutaj dzieje przed świętami, nachodzą mnie różne takie refleksje. Chodzi o prezenty i ich kupowanie. Tutaj (na wyspie) przechodzi to ludzkie pojęcie, ludzie zapożyczają się albo biorą kredyty, żeby pokazać się od jak najlepszej strony. Mam wrażenie, że właśnie prezenty (no i spicie się) jest podstawą świąt. Nie mówię, że nie lubię podarków, lubię i owszem, ale bez przesady. Jeden, dwa wystarczy. Najważniejsze jest bycie razem z bliskimi, wspólna kolacja, śpiewanie kolęd, granie w gry i tego typu. Dlaczego nie zrobić czegoś w rodzaju mikołajek (jak to w szkole), każdy kogoś losuje, każdy dostaje jeden prezent, a kupuje dwa - jeden dla wylosowanej osoby i jeden dla jakiejś osoby, która w ogóle nie dostanie prezentu. Pełno takich ludzi, pełno dzieci. Ja (i myślę że większość czytających tego bloga) miałam zawsze pełno prezentów pod choinką i zawsze szczęśliwe święta. Może czas, żeby coś zrobić dla tych, którzy takowych nie mają. Święta są magiczne (powinny być), także z mniejszą ilością prezentów. Mam nadzieję, że ktoś tam jeszcze się ze mną zgadza.
Nie wiem dlaczego, ale od zawsze lubiłam tutejszą fundację The Salvation Army. Rok rocznie, organizują oni świąteczny obiad dla biednych, starszych, którzy nie mają rodziny oraz bezdomnych. I to im w tym roku wysłałam datek. Najbardziej podoba mi się pomoc bezdomnym. Nie wiem jak Wy, ale ja nie potrafię sobie wyobrazić sytuacji gdzie siedzę na jakimś przystanku autobusowym, jest zimno, mokro i NIKT, absolutnie NIKT nigdzie na mnie nie czeka. I właśnie dlatego jak najbardziej kibicuję i wspomagam The Salvation Army. (Chciałoby się dodać Amen, miało nie być patosu, ale tak wyszło. To chyba święta tak na mnie działają)
A na koniec pieśń, świąteczna (a jakże!), jedna z moich ulubionych, Kaczmarski z Gintrowskim i Łapińskim, (oraz obraz Jacka Malczewskiego) - "Wigilia na Syberii"
No i oczywiście życzę Wam "tego samego" ;)

Wednesday 12 December 2012

Takie tam różne...

Im dłużej nie piszę, tym gorzej się za pisanie zabrać, ale też mało się zdarzyło od ostatniego wpisu. Teraz pracuję do 3 stycznia, więc Święta i Nowy Rok spędzę w pracy. W piątek jedziemy z klientem i jego rodziną (bliższą i dalszą) na któtkie wakacje... nad morze. Grudzień, mróz... ale to nikomu raczej nie przeszkadza. To będzie przedświąteczne spotkanie rodzinne. Boże, boże... już nie mogę się doczekać.... powrotu :)
Jestem zmęczona i mam dość Świąt (mimo, że jeszcze się na dobre nie zaczęły). W styczniu mam tydzień wolnego i zrobię wyjątek - nie będę spać w hostelu!!! Postanowiłam pobyć sama. Przez 3 dni będę się wysypiać w przytulnym hoteliku, a w tak zwanym między czasie będę strzelać z łuku i czytać, nadrabiać zaległości. Albo będę tylko spać, zobaczymy. Tak czy inaczej będzie błogo!
A jeśli chodzi o czytanie Noblistów to czytam "Babbitta" - Sinclaira Lewisa (mam nadzieję, że można tak to sobie odmienić), ale ponieważ czytam jeszcze parę innych książek, więc ogólnie wolno idzie. A Wy? Czytacie jedną książkę aż skończycie czy kilka naraz? Polecam "Lady Into Fox" Davida Garnetta, którego żona Angelica była siostrzenicą Virginii Woolf, jeśliby to kogoś interesowało. Książka jest raczej krótka i dość ciekawa o kobiecie która została zamieniona w lisa. Brzmi dziwnie, ale warto przeczytać.
A na koniec, coś trochę bardziej świątecznego:

Sunday 4 November 2012

Back to normal....

Od paru godzin siedzę przed komputerem i bardzo uważnie studiuję Onet. Chryste Panie! Do czego to dochodzi! Jak się pewnie domyślacie, znowu jestem w pracy. Skończyły się wakacje w domu i czas wrócić do szarej rzeczywistości. Rzeczywistość jest zaiste szara i mokra. Byłam dziś (jak co dzień) z pieskiem na spacerze i oboje zmokliśmy i ja i pies. To miało być tak na modłę z Lata Muminków: "i oboje pękli: i on i kurtyna". Czy ktoś w ogóle wie o czym mówię?
No właśnie, Lato Muminków, zapomniałam wziąć z domu CD z nagranym słuchowiskiem. Szkoda, bo już nie mam czego słuchać w samochodzie.
Wczoraj byliśmy u kuzyna mojego klienta na imprezie z okazji 5 listopada (Bonfire Night) i staliśmy parę godzin w ogrodzie oglądając fajerwerki. Tego oglądania, to było tak na ok. 20 minut, a resztę wieczoru po prostu marzliśmy. Po prostu bosko! W ogóle mam dziś humor na narzekanie i marudzenie.... chyba pójdę skombinować (czyt. kupić na całodobowej stacji benzynowej) jakąs czekoladę. Chociaż, jak sobie pomyślę o wystawieniu nosa na ten chłód, to mi sie nawet czekolady odechciewa. Echhh....

Saturday 13 October 2012

Nihil Novi... po raz kolejny.

Witam!
Ostatnio doszłam do wniosku, że moje życie jest wyjątkowo nudne. Zabieram się za pisanie tego postu któryś już raz z rzędu, ale skończyć nie mogę. Mam nadzieję, że dziś będzie ten dzień.
Jeszcze tylko 5 dni i udaję się na zasłużony odpoczynek do domu! Mam już wszystko dokładnie zaplanowane, co i jak będę robić. Więc.... będę robić słodkie NIC!!! I będę się doskonalić w tej (niezbyt łatwej) sztuce całe 10 błogich dni. Jak widać, nie mogę się już doczekać.
Tutaj nic nowego, jakbyście się nie domyślili. Jak to mawiają: brak wiadomości jest zawsze dobrą wiadomością, więc może nie powinnam narzekać.
Przeczytałam Pigmalion Shawa i jestem w połowie Niebieskiego Ptaka Maeterlincka. Pierwszy dramat jest pozycją na jeden wieczór, zwłaszcza że widziałam My Fair Lady, ale i drugą pozycję też raczej lekko się czyta (na razie). Tak czy inaczej, ciągle usiłuję wykonać moje postanowienie dotyczące noblistów, mimo że ogólnie jestem znana ze słomianego zapału do wszystkiego za co się zabieram. No coż, ten blog jest trochę tego dowodem.
A z książek, które w międzyczasie przeczytałam, polecam jedną: Guard Your Daughters Diany Tutton. Przeczytałam o niej na jednym z moich ulubionych książkowych blogów (Stuck in a book), który odkryłam stosunkowo niedawno i zakochałam się od pierwszego przeczytania. Co do Guard Your Daughters to naprawdę ciekawa pozycja, niestety mało znana (ja przynajmniej o niej nie słyszałam). Tak czy inaczej, przeczytajcie sobie recenzję tutaj i oceńcie sami.
Teraz trochę o Walii. Było super, tylko krótko. Trochę pochodziłam po (powiedzmy) górach czy klifach, jak zwał tak zwał, codziennie pływałam w morzu, nawet mimo deszczu i wiatru. Ostatniego dnia, było to z lekka głupie, ale za to wrażenia niezapomniane. Poniżej zdjęcie zrobione gdy pogoda była piękna. (Piękna pogoda w Walii jest wtedy, gdy nie pada i za mocno nie wieje).
 
Poza tym, byłam na kolejnej lekcji strzelania. Nawet nieźle mi szło, więc pan postanowił oddalić tarczę i już mi tak dobrze nie szło :) Ale ja się nie załamuję i zapisałam się na kolejną lekcję w listopadzie. Do początku stycznia mam tak bardzo napięty grafik, że sama nie wiem jak to wszytko będzie. Chciałoby się użyć sformułowania, które często-gęsto używałam w szkole: nie wyrobię się z tym wszystkim!!!
Dobra, koniec narzekania. Idę kończyć Niebieskiego Ptaka, bo Doktor Faustus już czeka w kolejce. Poza tym, postanowiliśmy z kolegą, że oboje przeczytamy Wahadło Faucaulta przed Bożym Narodzieniem, więc będę zajęta. Już sama nie wiem, które to będzie podejście do Wahadła, ale "niech żywi nie tracą nadziei".
Na koniec piosenka z wspomnianego wcześniej My Fair Lady.


Saturday 22 September 2012

Takie różne...

Nie mam stałego dostępu do internetu, więc będzie krótko. Obiecałam napisać o strzelaniu z łuku. No więc... polecam, było przyjemnie i ciekawie. Instruktor okazał się bardzo cierpliwy, bo (wbrew pozorom) sport ten nie jest wcale łatwy. Moja wiedza na ten temat kończyła się na tym, co załapałam oglądając Robin Hooda :)
Jak widać, nie strzelałam z dużej odległości, więc i tak nie było tak źle. No cóż... ćwiczenie czyni mistrza (czy jakoś tak), więc zapisałam się na kolejną lekcję w przyszłym tygodniu.
Co do przyszłego tygodnia, to miałam zupełnie inne plany....
Przyszły weekend miał być romantyczny, spędzony w męskim towarzystwie. Miał być Bletchley Park (to na moją modłę, co prawda nie wiem, czy to aż tak romantyczne), tropienie i robienie zdjęć sarnom (to na jego modłę, może i romantyczne, ale nudne... no cóż... nawet ja idę czasem na kompromis) i najbardziej romantyczny punkt programu - koncert Fado i portugalska kolacja (kupiłam nawet na to konto ładną (i skąpą) sukienkę i .... buty na obcasach, bleee). Wszystko było zaplanowane.... i wszysko diabli wzięli.... kolega (tak go, od teraz, będziemy nazywać) wystawił mnie do tak zwanego wiatru. I co ja teraz zrobię... z butami :)
No cóż... poużalałam się nad sobą trochę i zmieniłam plany. W Bletchley Parku już byłam, saren tropić nie będę, a i koncert w samotności też mnie nie rajcuje (zwłaszcza, że to nie o koncert, tak naprawdę, chodziło), więc... jadę do Walii: wędrować i pływać w morzu, no i odbyć kolejną lekcję strzelania z łuku. Napiszę jak było....
Na koniec.... trochę o Les Miserables (filmie, co to niedługo będzie w kinach). Anne Hatheway jako Fantyna będzie niesamowita! Jestem pewna!!!!

Sunday 9 September 2012

Berlin i nobliści...

I znowu witam po przerwie....
Przerwy są coraz dłuższe, ale jestem ostatnio zabiegana jakoś.
To najpierw tak w skrócie, co się wydarzyło. Z najważniejszych rzeczy, to spotkanie z moją ukochaną Siestrą i wspólna wizyta w Berlinowie. Spędziłyśmy tam prawie 5 dni i (oprócz tego, że było za gorąco) było super. Dużo zwiedzałyśmy, ale bez przesady. Udało się posiedzieć w kafejkach przy kawie (moja inicjatywa) i w pubach przy porządnym niemieckim piwie (inicjatywa Siestry). Muszę uczciwie przyznać, że w takim upale pomysł sączenia piwa wydawał się o niebo lepszy niż picie espresso. Niemniej jednak, udało nam się znaleźć kilka fajnych kawiarenek. To była moja szósta wizyta w Berlinie, ale po raz pierwszy miałam wrażenie, że coś zobaczyłam. Oczywiście jeszcze wiele miejsc zostało nieodkrytych, ale muszą one poczekać do następnego roku.
Niestety, wszystko co przyjemne szybko się kończy i trzeba wracać do roboty, gdzie już od ponad 2 tygodni jestem. I znowu jest upał! Wydawałoby się, że tutaj tylko pada, jednak nie. No cóż, przynajmniej pranie schnie szybko (przyziemna się robię na starość).
Ci co są na facebooku, powienni wiedzieć, że ogłosiłam konkurs. Piszcie jaka jest najlepsza rzecz jaką w życiu robiliście czy też widzieliście lub jedliście, czytaliście itd. Przewidziałam nagrody. Ale skąd taki pomysł. Już wyjaśniam. Otóż ostatnio dopadają mnie myśli o ulotności i kruchości życia. (wiem, wiem jak to górnolotnie brzmi). Postanowiłam więc, zacząć robić rzeczy, których wcześniej nie robiłam i w związku z tym czekam na Wasze propozycje. Moją pierwszą pozycją jest strzelanie z łuku. Zapisałam się na lekcję, więc już niedługo napiszę jak mi poszło.
Następnym projektem jest przeczytanie co najmniej jednego utworu napisanego przez tych co otrzymali nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. Wow... to będzie pewnie trwało czas jakiś, ale zobaczymy. Nagroda Nobla w tej dziedzinie została przyznana 104 razy, 108 osobom, więc czytania dużo. Po prawdzie, mogę już parę pozycji odhaczyć, ale i tak zostaje dużo.
Na początek, postanowiłam nie zajmować się poetami, zrobiłam jednak wyjątek.
Sully Prudhomme (1839-1907), poeta francuski, jako pierwszy otrzymał nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. No więc, tak na początek, jeden z jego wierszy (tłumaczenie Jadwiga Dackiewicz):

Pęknięty wazon
Kryształ, gdzie kwiat umierał sennie
Potrącił wachlarz, mały znak
Lecz wazon prysł, lśnił tak promnienie
Dotąd, a teraz smutno tak...
Maleńkie zło, ale codziennie
Gdy rano jątrzy - chochlik zła -
Niedosłyszalnie, bezpromniennie
Uczyni to, co czynić ma...
Jasna kropelka smutnie dźwięczy
Gdy po szkle spływa, kwiatek zwiądł
Nikt nie wie nic, a kryształ jęczy
Tss.... Cierpi bardzo, idźcie stąd
Nie tknięty krzywdą w oczach świata
Co często, sądząc, czyni błąd
Ktoś płacze - rana rośnie w lata
Ktoś cierpi - tss, odejdźcie stąd...

A na koniec (połączenie Berlina i noblistów), jedna z moich ulubionych piosenek, której słowa napisał noblista - Josif Brodski

Saturday 28 July 2012

YHA, legs shaving and how to pull a perfect 1/2 shot


So… long time again. I didn’t have an Internet connection so had to depend on coffee shops with WiFi (which wasn't a bad idea at all).
Anyway, I’m back to work. It’s hard to call it a work as I (mostly) watch TV and drink lots of cups of instant coffee (awful). But... I’m catching up with all the mystery dramas ever produced:
6:00pm: Heartbeat (I actually cried when Maggie got a new job and moved out of the village)
7:00pm: Angela Lansbury – the smartest women in the universe (Murder she wrote)
8:00pm: the smartest man in the universe (Poirot)
9:00pm: Lewis – I have a crush on DS Hathaway (not exactly Ed Miliband, but... )
So I have a really, really, really busy schedule.

Well... a little about my short break in Wales. It seems so long ago, but it was lovely. I didn’t do anything I usually do on my breaks. I didn’t have a lie in, didn’t shave my legs, didn’t read in bed with a cup of coffee.... oh no, nothing like that. The first day I actually did almost 10 miles coastal walk in the rain and I enjoyed it!!! (I got lost, but never mind... there was a happy ending after all). The next day was full of surprises:
1.      I painted a cup that I could use in my coffee shop (well... it’s a nice thought)
2.      I swam in the sea and (surprisingly) didn’t worry about my unshaved legs and the fact that I looked like DDR swimmer (only fatter). It was bloody cold!!!!
3.      Most important! I had to admit I was wrong after a discussion about an espresso and a half of it (I won’t go into details, don’t ask...)

Hmmm.... it was a really good day, but (like I said in my previous post) staying in hostels gives the opportunity to meet cool people (because only cool people, like me, stay in hostels!!!) and sometimes (unlike I said in the previous post) it's actually nice to stay in touch.

PS The word “actually” is actually my favourite (this week anyway ;))  

Monday 9 July 2012

Hostels...

I’m not quite sure if this is going to work or not but I will try to write few things in English. Polish is still easier but some of my English speaking friends were interested in my blog. So here it is, just for you....

Today...  just a few thoughts about hostels, those cheap accommodations where people (mostly students) share a room with other people they don’t know. Well, my first hostel stay was in Berlin, few years ago. Of course, it all started with not having money and trying to spend as less as possible, so hostel seemed like the best solution. And it was! I remember it was clean and comfortable and I’ve met lots of people, which was nice. I really had a good stay there, but it was a long time back and I didn’t think much of it until few months ago when hostels became a part of my life.

I remember a conversation, I had not long ago, with a very good friend of mine. I was moaning (that’s what I do the best lately) that I didn’t sleep because one of the lady, who I shared the room with, was snoring all night long. It was absolutely the most terrible snoring sound I’ve ever heard. So after half an hour going on and on about it (how boring!) my friend suggested that maybe next time I could treat myself and book a single room in some nice b&b. After, I started to think more deeply about the whole idea of staying in hostels. Yes, it started because of money and I couldn’t afford anything better, but it’s not the case anymore. I could stay somewhere better, in fact I do at times, but most of the time I choose hostels. Why?
I love people, I love meeting new people and love talking to people. It’s amazing! I’ve met so many individuals from all over the world and each one of them has a story to tell. And this is it, I think. It’s the learning experience I like the most: learning about things to do, that I didn’t have an idea about, learning about new books to read, films to see or places to visit. But most of all – listening (and also talking) about their lives. Most people I've met were so inspiring. I believe that strangers who share the same room just for one or two nights are usually very honest and I’m usually very honest with them. There is no need to pretend or make ourselves look better because, at the end of the day, we’ll probably never see each other again and most definitely we won't keep in touch.      
  

Saturday 7 July 2012

Pulling a perfect shot...

Jestem zmęczona, ale już za tydzień o tej porze będę w Walii. Nie tak dawno spędziłam parę dni w uroczym miasteczku Stow-on-the Wold. Było bardzo spokojnie i ciekawie. Tak czy inaczej, jak zwykle, spałam w hostelu (Youth Hostel Association, oni mają pełno hosteli w Anglii i nie tylko). Poznałam ciekawych ludzi, jak zawsze i ogólnie było wesoło, ale teraz nie o tym będzie. Otóż tam właśnie, gdzieś koło recepcji był plakat ze zdjęciami innych hosteli. Między innymi, zdjęcie małego, białego domku na klifie. Tylko domek i skały i morze. I wtedy postanowiłam, że chcę tam pojechać. I już... zarezerwowałam 3 noce i jadę.. ponad 5 godzin jazdy, ale to drobny szczegół. Takich szczegółów to ja wcześniej nie sprawdzam. Ja sobie wybieram miejsce i jadę. Wszystkie niedogodności rozwiązuję później i najczęściej okraszam to przekleństwami.
No więc, za tydzień będę w Walii, w małym, białym domku.
Dzisiaj będzie trochę o kawie, a dokładnie o espresso. To oczywiście nie to co na obrazku, ale
obrazek mi sie podoba, więc zamieszczam. Obrazek przysłała mi Milena, której niech będą dzięki. Tak czy inaczej, podzielę się z Wami moimi, jakże wzniosłymi przemyśleniami na temat espresso. Po pierwsze nie będę się bawić w definicję i instruktaż jak je zrobić. Ostatecznie to nie jest blog informacyjny. Tak sobie ostatnio (i nie za bardzo ostatnio) myślałam o doskonałej kawie. Na wcześniej wspomnianym kursie, jedna z osób zapytała mnie: co to dla mnie jest dostkonała kawa. No właśnie... nie wiem. Pamiętam, jeszcze za starych, dobrych czasów studenckich wybrałyśmy się z dziewczynami do Singidunum. Jest to niewielka (wtedy niewielka, teraz to nie wiem) palarnia kawy i sklep. Mają też parę stolików gdzie można usiąść i napić się kawy. Pamiętam piłam wtedy czekoladowo - miętową (aromatyzowaną, nie z syropem!). Kawa ta była aromatyzowana w trakcie palenia, więc smaki te nie były bardzo intensywne. Na początku czuć było lekko czekoladowy posmak (ale nie słodki, ostatecznie to ciągle była kawa), a potem, już po przełknięciu, można było wyczuć miętowy posmak (bardzo lekki). Oba te "smaki" idalnie komponowały się ze smakiem kawy. Pamiętam, że było to coś wspaniałego. Piłam tę kawę i myślałam sobie "wow". Wtedy, to była kawa doskonała, coś jak intelektualny orgazm. A teraz.... teraz nie wiem. Ciągle pamiętam tę filiżankę cudownego napoju. Chciałabym kiedyś przyrządzić coś równie dobrego. Myślę jednak, że z kawą to jest tak, że już samo poszukiwanie i próbowanie jest piękne. Różna kawa wymaga innego palenia, innego mielenia, ubicia, innej temperatury itd. Każde espresso będzie inne, w końcu pewnie wyjdzie coś bliskie ideałowi (albo i nie), a dzień później kawa się jeszcze bardziej utleni i zmieni smak. A potem będzie więcej albo mniej deszczu gdzieś tam daleko na plantacji w Brazylii (to przykład) i kawa w ogóle będzie inna, kompletnie inna. To trochę jak teoria chaosu, jeden dzień deszczu więcej w Brazylii (wydaje się, że to nie ma znaczenia) i zupełnie inny smak naszego espresso poł roku później. I zaczynamy nasza drogę od początku. 
I to jest piękne....                                        

Tuesday 3 July 2012

Trochę o wszystkim i o niczym

Witam Was, stali czytelnicy i przypadkowi goście, którzy mam nadzieję zostaną stałymi czytelnikami, witam Was wszytkich na nowej stronie bloga. Mam nadzieję, że będzie łatwiej. Łatwiej dla mnie, jeśli chodzi o pisanie i łatwiej dla Was, jak będziecie chcieli zamieścić komentarz. Zobaczymy...
Co nowego? Długo nie pisałam, bo po pierwsze: byłam raczej zajęta, a po drugie: nie było o czym. Takie jest życie: nudne i monotonne. No, przynajmniej większa jego część.
Ale dość narzekania...
Ostatnio byłam na 2-dniowym kursie pt. "Jak otworzyć kawiarnię". Zaczynam coś robić w tym kierunku, chociaż na razie tylko się szkolę :) No więc...
Kurs był dość daleko od mojego miejsca zamieszkania, więc dodatkowo zwiedziłam nowe miejsce i odwiedziłam starych znajomych, którzy (jak się okazało) niedaleko mieszkają. Spedziłam cztery noce w holetu, którego właścicielką jest Polka. Hotel był super i śniadanie było jeszcze bardziej super, na polską modłę, dużo kiełbasy i sera zamiast smażonego bekonu i owsianki. Pokój był dość mały, ale schludny. Był też telewizor z DVD (co jest luksusem w porównaniu do miejsc gdzie zazwyczaj śpię), więc wieczorami siedziałam (a właściwie) leżałam w łóżku z kubkiem kawy i oglądałam Nędzników (dla niewtajemniczonych: koncerty z 10 i 25 rocznicy, a nie film). I było błogo i cudnie...
Dobra, teraz o kursie. Pierwszego dnia było o kawie. Paliliśmy kawę i parzyliśmy kawę. Robiliśmy bałagan i ogolnie było fajnie. No i najważniejsze (dla mnie, bo dla innych jakby mniej) staraliśmy się zrobić doskonałe espresso. To nie jest takie proste jak się wydaje, ale o tym napiszę osobno. Drugiego dnia było bardziej o kawiarni jako biznesie. Ciekawe, ale nie będę się tutaj w szczegóły zagłębiać. Najważniejsze w tym wszystkim jest jednak to że, tak jak przed kursem bardzo chciałam kawiarenkę otworzyć, tak teraz to już sama nie wiem czego chcę.
Chcę robić kawę, doskonała... tylko że moja wizja kawiarni się nie sprzeda i na siebie nie zarobi. No więc już sama nie wiem..... Na razie idę spać, mam nadzieję że blogger będzie lepszy niż onet!!!

Przeprowadziłam się

Witam w nowym miejscu! Onet był nie do wytrzymania, zobaczymy co będzie tutaj.... Znowu zaczynamy....